اصطلاح «قابل استرداد نیست» دلالت بر آن دارد که وجه، مال، امتیاز یا خدمتی که پرداخت/انتقال شده، به موجب قرارداد، آییننامه یا اعلام شرایط، پس از انجام معامله یا ارائه خدمت، موضوع حق بازپسگیری و استرداد قرار نمیگیرد. اعتبار این قید در حدود قوانین آمره و نظم عمومی است و در مواردی مانند بطلان یا فسخ قانونی قرارداد (بهعلت تدلیس، اشتباه مؤثر، اکراه، فقدان اهلیت، عدم امکان اجرا)، نقض اساسی تعهد از سوی طرف مقابل، یا وجود حق انصراف مقرر در قانون (از جمله حمایتهای خاص مصرفکننده)، شرط «غیرقابل استرداد بودن» بلااثر شده و امکان مطالبه استرداد فراهم میگردد.
نمونههای متعارف: پیشپرداخت/ودیعه غیرقابل استرداد در قراردادهای خصوصی، بلیت یا رزرو «non-refundable»، و برخی هزینههای اداری/ثبتنام. در همه این موارد، لازم است متن قرارداد یا شرایط عمومی معامله بررسی شود تا معلوم گردد قید «غیرقابل استرداد» با قوانین لازمالاتباع تعارض ندارد و قابلیت اجرا دارد.