تفسیر موسّع از ازدواج موقت به معنای برداشت گسترده از حدود و آثار این نهاد در چارچوب حقوقی و فقهی است؛ به‌گونه‌ای که دامنه‌ی حقوق و تکالیف ناشی از آن فراتر از حدّ مقرر در قوانین و متون شرعی تلقی شود. بر اساس قانون مدنی ایران (مواد ۱۰۷۵ تا ۱۰۷۷)، ازدواج موقت یا «نکاح منقطع» عقدی است که برای مدت معین و با مهر مشخص واقع می‌شود و با پایان مدت یا بذل آن منحل می‌گردد.
از نظر حقوقی، تفسیر موسّع از ازدواج موقت مجاز نیست؛ زیرا این نهاد، ماهیتی استثنایی نسبت به ازدواج دائم دارد و باید به‌صورت مضیّق (تنگ‌دست) تفسیر شود. بنابراین نمی‌توان آثار یا حقوقی مانند نفقه، ارث، یا استمرار رابطه زوجیت را بدون تصریح قانونی یا تراضی طرفین بر آن تحمیل کرد. هرگونه توسعه در آثار این عقد باید بر پایه نصّ صریح قانون یا توافق مشروع طرفین باشد و نه از طریق تفسیر موسّع.
به بیان دیگر، از دیدگاه رسمی حقوق ایران، ازدواج موقت باید در چارچوب محدود و مشخص قانون مدنی و فقه امامیه تفسیر گردد و گسترش مفهومی آن بدون پشتوانه قانونی، فاقد اعتبار است.