مرد میتونه شروعکننده طلاق توافقی باشه یا حتما باید هر دو با هم اقدام کنن؟ اگر زن قبول نکنه چه راه قانونی میمونه؟ و اگر توافق کردند، درباره مهریه و بچهها تصمیمها چطور رسمی و معتبر میشه؟
طلاق توافقی در نگاه حقوقی، بیش از آنکه «نوعی از طلاق به درخواست یک طرف» باشد، محصول اراده مشترک و سازشِ سنجیده زوجین است؛ سازشی که باید در قالب تشریفات قانونی صورتبندی شود تا هم قابلیت اجرا پیدا کند و هم از بروز اختلافهای بعدی جلوگیری کند. از همین رو، نقش آغازگر پرونده با تحقق ماهیت توافقی تفاوت دارد و سرنوشت حقوق مالی و حضانت نیز تابع تراضیِ معتبر و کنترلهای حمایتی دادگاه است.
امکان طرح طلاق توافقی از سوی مرد چگونه است؟
در طلاق توافقی، مبنای کار توافق واقعی زوجین است؛ بنابراین مرد میتواند پیشنهاد و پیگیری پرونده را آغاز کند، اما عنوان طلاق توافقی فقط زمانی محقق میشود که زن نیز رضایت خود را اعلام کرده و درباره حقوق مالی و غیرمالی به جمعبندی برسند. دادخواست ممکن است مشترک یا توسط یکی از طرفین با وکالت/امضاهای لازم ثبت شود، ولی بدون احراز رضایت زن و طی مشاورههای مقرر، گواهی عدم امکان سازشِ توافقی صادر و قابل ثبت نخواهد بود.
اگر زن با طلاق توافقی همراهی نکند، مسیر حقوقی مرد چیست؟
اگر زن با طلاق توافقی همراهی نکند، مرد برای جدایی باید از مسیر طلاق به درخواست زوج اقدام کرده و تشریفات قانونی را طی کند. در این وضعیت، دادگاه معمولاً بر تعیین و تأمین حقوق مالی زوجه تأکید دارد و ممکن است بدون تعیینتکلیف مهریه، نفقه معوقه، اجرتالمثل و نحوه پرداخت، اجرای صیغه و ثبت طلاق ممکن نشود. بنابراین نبودِ توافق، ماهیت پرونده را از توافقی به حکمی تبدیل میکند، نه اینکه اصل امکان طرح دعوا را از مرد سلب کند.
در طلاق توافقی، مهریه و حضانت فرزند بر چه اساسی تعیین میشود؟
در طلاق توافقی، آثار مالی و خانوادگی بر پایه تراضی تنظیم میشود و دادگاه همان توافق را در رأی میآورد؛ از جمله مهریه (بذل، تقسیط یا دریافت کامل)، نفقه معوقه، جهیزیه، حضانت و زمانبندی ملاقات. توافق باید شفاف، قابل اجرا و فاقد ابهام باشد و نسبت به فرزند، معیار اصلی مصلحت طفل است. ازاینرو در موضوع حضانت و ملاقات، دادگاه میتواند برای تضمین مصلحت کودک، مفاد توافق را ساماندهی یا محدود به چارچوبهای حمایتی کند.