در علم حقوق، حکم غیابی به معنای حکمی است که دادگاه بدون حضور یا دفاع مدعی علیه (شخصی که علیه او دعوا مطرح شده) صادر می کند. این نوع حکم زمانی صادر می شود که مدعی علیه، به دلایل مختلف مانند عدم حضور در دادگاه یا عدم ارائه لایحه دفاعی، در جلسات رسیدگی شرکت نمی کند.
نکات کلیدی درباره حکم غیابی:
عدم حضور مدعی علیه: حکم غیابی به این دلیل صادر می شود که مدعی علیه (خوانده) در دادگاه حاضر نمی شود و امکان دفاع از خود را از دست می دهد.
- حق اعتراض: مدعی علیه حق دارد به حکم غیابی اعتراض کند. این اعتراض معمولا با درخواست واخواهی (درخواست رسیدگی مجدد) انجام می شود و فرصتی است برای حضور در دادگاه و دفاع از خود.
- حکم به نفع یا ضرر: حکم غیابی ممکن است به سود یا به ضرر مدعی علیه صادر شود، یعنی غیاب او لزوما منجر به محکومیت او نمی شود. دادگاه بر اساس مدارک موجود تصمیم گیری می کند.
- واخواهی: مدعی‌علیه می تواند از تاریخ ابلاغ حکم غیابی، ظرف مدت مشخصی (معمولا 20 روز برای افراد مقیم داخل کشور و 2 ماه برای افراد مقیم خارج از کشور) درخواست واخواهی کند. در این صورت، پرونده مجدداً مورد بررسی قرار می گیرد.
- حکم غیابی ابزاری است که در مواقعی که یکی از طرفین دعوا به طور غیرموجه از حضور در دادگاه خودداری می کند، دادگاه بتواند به پرونده رسیدگی و تصمیم گیری کند.
سردبیر تغییر وضعیت به منتشر شده اکتبر 14, 2024