فسخ قرارداد به این معناست که یکی از طرفین قرارداد می تواند آن را بدون نیاز به موافقت طرف مقابل منحل کند، مشروط به اینکه حق فسخ را بر اساس قانون یا توافق طرفین داشته باشد.
شرایط فسخ قرارداد ملک به دو دسته اصلی تقسیم می شود:
- فسخ قانونی: این نوع فسخ به دلایل و شرایطی که در قانون مدنی ذکر شده است، مانند خیار غبن، خیار عیب، یا خیار شرط (شرط فسخ در مدت معین)، انجام می شود. برای مثال، اگر یکی از طرفین معامله دچار ضرر و زیان فاحش (غبن فاحش) شود یا ملک دارای عیبی باشد که از ابتدا برای طرف مقابل معلوم نبوده، وی می تواند قرارداد را فسخ کند.
- فسخ قراردادی: این نوع فسخ ناشی از توافق طرفین در قرارداد است. طرفین می توانند در قرارداد شروطی را بگذارند که به یکی یا هر دو طرف حق فسخ در شرایط مشخصی داده شود. مثلا در قرارداد خرید و فروش ملک ممکن است شرط شود که اگر در مدت معینی، سند رسمی ملک به نام خریدار منتقل نشود، خریدار حق فسخ داشته باشد.
برای اینکه فسخ قرارداد مؤثر باشد، باید نکاتی رعایت شود:
- وجود حق فسخ: همان طور که اشاره شد، باید حق فسخ ناشی از قانون یا قرارداد وجود داشته باشد. بدون وجود این حق، فسخ قرارداد امکان پذیر نیست.
- اعلام قصد فسخ: طرفی که حق فسخ دارد، باید قصد و اراده خود را به طور صریح و روشن به طرف مقابل اعلام کند. این اعلام می تواند به صورت کتبی و از طریق ارسال اظهارنامه قانونی یا هر شیوه دیگری که در قرارداد مشخص شده، انجام شود.
- رعایت مهلت های قانونی: در صورتی که فسخ قانونی (مثلا خیار شرط یا خیار عیب) باشد، باید در مدت مقرر اقدام شود. اگر مدت این حقوق بگذرد و طرف حق فسخ خود را اعمال نکند، دیگر امکان فسخ وجود نخواهد داشت.
سردبیر تغییر وضعیت به منتشر شده اکتبر 20, 2024