مرد می تواند درخواست عدم تمکین بگیرد، در صورتی که همسرش بدون دلیل موجه و قانونی از انجام وظایف زناشویی و تبعیت از زندگی مشترک خودداری کند. شرایطی که منجر به درخواست عدم تمکین توسط مرد می شود عبارت اند از:
- ترک زندگی مشترک: اگر زن بدون دلیل موجه خانه مشترک را ترک کند و به خانه پدری یا جای دیگری برود و از بازگشت به خانه امتناع کند، مرد می تواند درخواست عدم تمکین دهد.
- عدم تبعیت از مرد در امور مربوط به زندگی مشترک: بر اساس ماده 1114 قانون مدنی، زن باید در خانه ای که مرد تعیین می کند زندگی کند، مگر آنکه این امر خطری برای زن به همراه داشته باشد. اگر زن بدون دلیل از زندگی در خانه مشترک امتناع کند، مرد می تواند درخواست عدم تمکین دهد.
- عدم ایفای وظایف زناشویی: اگر زن بدون دلیل موجه از وظایف زناشویی خود خودداری کند و مرد نتواند با او زندگی مشترک داشته باشد، این موضوع هم می تواند دلیلی برای درخواست عدم تمکین باشد.
با اثبات این موارد در دادگاه، مرد می تواند حکم عدم تمکین بگیرد و به تبع آن، زن مستحق دریافت نفقه نخواهد بود. البته زن باید دلایل قانونی و معتبر برای عدم تمکین خود داشته باشد، مانند شرایط پزشکی، تهدیدات جانی، یا بد رفتاری شدید از سوی مرد.
مدارک لازم برای اثبات عدم تمکین زن:
از مهم‌ترین مدارک جهت اثبات عدم تمکین زوجه، استشهادیه است که مرد با معرفی شهود به دادگاه ارائه می دهد. شهود باید افرادی باشند که در جریان موضوع تمکین نکردن زن بوده‌اند و بتوانند با شهادت خود عدم تمکین زوجه را تأیید کنند.
علاوه بر استشهادیه، اقرار زن مبنی بر عدم تمکین نیز می تواند به عنوان یکی از مهم‌ترین مدارک مورد استفاده قرار گیرد. اگر زن در جریان جلسات دادگاه یا در پاسخ به سوالات قاضی به طور صریح یا ضمنی اعلام کند که از انجام وظایف زناشویی یا زندگی مشترک خودداری کرده است، این اقرار می تواند به اثبات عدم تمکین کمک کند.
در مجموع، استشهادیه شهود و اقرار زن هر دو مدارک بسیار مهمی برای اثبات عدم تمکین هستند و دادگاه بر اساس این مدارک، شرایط و تصمیمات لازم را اتخاذ خواهد کرد.