خیانت در امانت به معنای سوء استفاده از امانتی است که به شخص سپرده شده و از آن به نفع خود استفاده کرده یا آن را از بین می برد.
طبق قانون مجازات اسلامی 1392، مجازات جرم خیانت در امانت به صورت حبس از 6 ماه تا 3 سال تعیین شده بود.
با تصویب ماده 104 اصلاحی قانون کاهش حبس مجازات تعزیری در سال 1399، این جرم به جرم قابل گذشت تبدیل شد. این تغییر بدین معناست که تعقیب و مجازات فرد مرتکب جرم خیانت در امانت تنها در صورتی ادامه می یابد که شاکی خصوصی (فرد یا افرادی که از این خیانت متضرر شده اند) شکایت کنند و حاضر به گذشت نباشند. اگر شاکی خصوصی رضایت دهد و شکایت خود را پس بگیرد، پرونده متوقف می شود و مجرم از مجازات معاف می گردد.
این اصلاحیه بخشی از روند کاهش استفاده از مجازات حبس برای برخی از جرایم است، به منظور ایجاد فضای بیشتر برای سازش و کاهش تراکم زندانیان.