بر اساس قانون امور حسبی (مواد ۲۷۶ تا ۲۹۹) و قانون مدنی ایران، وراث به عنوان ذی‌نفعان وصیت‌نامه حق اطلاع و مشاهده مفاد وصیت را دارند، اما این حق تنها پس از فوت موصی (وصیت‌کننده) و در چارچوب مقررات قانونی اعمال می‌شود.
در صورتی که وصیت‌نامه به صورت رسمی تنظیم شده باشد، پس از مرگ موصی، دفترخانه تنظیم‌کننده موظف است رونوشت وصیت‌نامه را به مراجع ذی‌ربط و وراث تسلیم کند. اگر وصیت‌نامه خودنوشت یا سری باشد، دادگاه صالح (دادگاه محل آخرین اقامت موصی) موظف است آن را گشوده، مفاد آن را قرائت و به اطلاع وراث برساند.
با این حال، تا زمانی که وصیت‌نامه به‌صورت رسمی گشوده یا صحت آن احراز نشده است، وراث حق مطالبه مستقیم یا تغییر در مفاد آن را ندارند. تنها پس از تأیید اعتبار وصیت‌نامه از سوی مقام صالح، وراث می‌توانند بر اساس مفاد آن اقدام کنند یا در صورت وجود اعتراض، از طریق دادگاه صالح درخواست رسیدگی یا ابطال وصیت‌نامه نمایند.
بنابراین، حق دیدن وصیت‌نامه برای وراث وجود دارد، اما صرفاً پس از فوت موصی و از مسیر قانونی و رسمی آن، نه به‌صورت خودسرانه یا پیش از تأیید اعتبار وصیت.