وصیت نامه به صورت سندی است که شخص (موصی) از طریق آن اراده خود را در خصوص تقسیم اموال و دارایی هایش بعد از مرگ اعلام می‌کند. وصیت نامه ها به اشکال مختلفی تنظیم می شوند و یکی از ساده ترین انواع آن ها، وصیت نامه دست نویس است.
بر اساس قانون مدنی، اگر وصیت نامه دست نویس به طور قطعی به شخص موصی نسبت داده شود و معلوم باشد که این وصیت‌نامه واقعاً توسط او نوشته شده است، اعتبار قانونی خواهد داشت.
در اینجا دو نکته مهم وجود دارد:
- انتساب به موصی: برای اینکه وصیت نامه دست نویس از نظر قانونی معتبر باشد، لازم است بتوان ثابت کرد که این وصیت نامه واقعا توسط خود موصی (شخصی که وصیت کرده) نوشته شده است. این موضوع می تواند با استفاده از شواهد و دلایل مختلفی اثبات شود؛ مثلاً تطبیق خط با دست خط موصی یا تایید از سوی افرادی که از وصیت نامه اطلاع دارند.
- اعتبار قانونی و قابلیت استناد در دادگاه: اگر انتساب وصیت نامه به موصی محرز شود، دادگاه آن را معتبر می داند و ممکن است آن را به عنوان مستند حکم خود مورد استفاده قرار دهد. به عبارت دیگر، وصیت نامه دست نویس می تواند مبنای تصمیم‌گیری و صدور حکم توسط دادگاه در خصوص تقسیم اموال متوفی قرار گیرد.
این ماده از قانون به افراد اجازه می دهد که با نوشتن وصیت نامه ای ساده و دست نویس، اراده خود را برای دوران بعد از فوتشان بیان کنند و از آنجا که قانون آن را معتبر می داند، نیازی به مراحل پیچیده تر و رسمی تر نیست، مشروط بر اینکه انتساب آن به موصی اثبات شود.
سردبیر تغییر وضعیت به منتشر شده اکتبر 26, 2024