معاونت در جرم در حقوق کیفری ایران، بر اساس مواد ۱۲۶ و ۱۲۷ قانون مجازات اسلامی (مصوب ۱۳۹۲)، به عنوان شیوه‌ای از شرکت در جرم تعریف شده و دارای سه رکن قانونی، مادی و معنوی است:
۱. رکن قانونی: ماده ۱۲۶ که مصادیق معاونت را برمی‌شمارد، از جمله ترغیب، تهدید، تطمیع، تحریک، دسیسه، فریب، سوءاستفاده از قدرت، ساخت یا تهیه وسایل جرم، ارائه طریق ارتکاب جرم، یا تسهیل وقوع جرم، مشروط بر آن‌که جرم اصلی واقع شود.
۲. رکن مادی: رفتار خارجی معاون که بدون دخالت مستقیم در عملیات اجرایی جرم اصلی، به صورت فعل مثبت (مانند تهیه سلاح یا نقشه) یا ترک فعل (در موارد استثنایی)، وقوع جرم را توسط مباشر اصلی تسهیل یا برانگیزد، و این رفتار باید قبل یا حین ارتکاب جرم اصلی باشد و جرم اصلی نیز واقع شود.
۳. رکن معنوی: سوءنیت عام (علم به ماهیت مجرمانه عمل و آگاهی از قصد مباشر) و سوءنیت خاص (قصد یاری‌رسانی به مباشر برای ارتکاب جرم). مجازات معاون، بر اساس ماده ۱۲۷، یک یا دو درجه کمتر از مجازات مباشر است، مگر در جرایم مستوجب حد، قصاص یا دیه که تابع احکام خاص است.