۱) اصل بر قابلیت تجدیدنظر است. همهٔ احکام کیفری—شامل حکم برائت—قابل تجدیدنظر است، مگر موارد استثناییِ مقرر در ماده ۴۲۷ (از قبیل تعزیرات درجه ۸ و دیه/ارش کمتر از یک‌دهم دیهٔ کامل) که رأی را قطعی می‌کند.
۲) مرجع و اشخاص دارای حق اعتراض:
-
در اکثر جرایم، مرجع رسیدگیِ تجدیدنظر «دادگاه تجدیدنظر استان» است؛ ذی‌حق در اعتراض معمولاً شاکی خصوصی و دادستان‌اند. متهم نسبت به برائت اصولاً نفعی برای اعتراض ندارد، مگر نسبت به بخش‌هایی از رأی که به زیان او باشد (مثل تصمیمات تبعی یا هزینه‌ها).
-
در جرایم مهمِ ماده ۳۰۲، آرای برائت هم «قابل فرجام در دیوان عالی کشور» هستند (ماده ۴۲۸).
۳) مهلت‌ها: مهلت تجدیدنظر در امور کیفری برای اشخاصِ مقیم ایران ۲۰ روز از تاریخ ابلاغ رأی و برای مقیمان خارج دو ماه است.
۴) تفکیک با قرارها: اگر به‌جای «حکم برائت»، «قرار منع تعقیب» صادر شده باشد، آن هم قابل اعتراض است، لکن مهلتش معمولاً ۱۰ روز (داخل کشور) است.
جمع‌بندی: بله؛ حکم برائت، جز در استثناهای محدود ماده ۴۲۷، قابل تجدیدنظر است—در جرایم سنگینِ ماده ۳۰۲ حتی فرجام آن در دیوان عالی کشور نیز امکان‌پذیر است. مهلتِ استاندارد اعتراض کیفری ۲۰ روز از تاریخ ابلاغ است.