وکالت بلاعزل اصولاً به این معناست که موکل حق عزل وکیل را ندارد. اما طبق قانون مدنی، این نوع وکالت در صورتی که همراه با «تفویض در ضمن عقد لازم» نباشد، قابل فسخ است. همچنین حتی در وکالت بلاعزل، اگر موضوع وکالت از بین برود، یا یکی از طرفین فوت کند یا دچار جنون شود، وکالت منفسخ خواهد شد. بنابراین، بلاعزل بودن مطلق وکالت در همه شرایط قابل اجرا نیست و استثنائاتی برای ابطال یا انفساخ آن وجود دارد.
«تفویض در ضمن عقد لازم» به این معناست که اختیار وکالت، در قالب یک قرارداد لازم (یعنی قراردادی که هیچ‌کدام از طرفین حق فسخ یک‌جانبه آن را ندارند؛ مثل عقد بیع یا اجاره) گنجانده شود. در این حالت، چون عقد لازم قابل فسخ نیست، وکالت هم به تبع آن غیرقابل فسخ خواهد شد. به بیان ساده‌تر، اگر وکالت بلاعزل در دل یک قرارداد محکم و الزام‌آور درج شود، دیگر موکل حتی با اراده شخصی خودش هم نمی‌تواند وکیل را عزل کند.