بر اساس مواد ۲۷۶ تا ۲۹۹ قانون امور حسبی، وصیت‌نامه‌ها در حقوق ایران به سه نوع تقسیم می‌شوند: رسمی، خودنوشت (دستی) و سری. وصیت‌نامه دستی که در اصطلاح قانون «وصیت‌نامه خودنوشت» نام دارد، در صورت رعایت شرایط مقرر در قانون، دارای اعتبار قانونی کامل است.
مطابق ماده ۲۷۸ قانون امور حسبی، برای آن‌که وصیت‌نامه خودنوشت معتبر باشد، باید سه شرط زیر را دارا باشد:
-
تمام متن وصیت‌نامه به خط موصی (وصیت‌کننده) نوشته شده باشد؛
-
تاریخ (روز، ماه و سال) به خط خود موصی در وصیت‌نامه درج شده باشد؛
-
وصیت‌نامه به امضای موصی رسیده باشد.
اگر یکی از این شرایط رعایت نشود، وصیت‌نامه دستی فاقد اعتبار رسمی است و تنها در صورت تأیید ورثه یا احراز صحت از سوی دادگاه ممکن است پذیرفته شود.
بنابراین، وصیت‌نامه دستی زمانی معتبر است که تماماً به دست خود موصی نوشته، تاریخ‌گذاری و امضا شده باشد؛ در غیر این صورت، فاقد ارزش حقوقی لازم برای اجرا خواهد بود.