بر اساس اصول حقوقی و مقررات قانون امور حسبی (مواد ۲۷۶ تا ۲۹۹)، وصیت‌نامه خودنوشت تنها در صورتی اعتبار قانونی دارد که اصل آن موجود باشد و شرایط مقرر در قانون رعایت شده باشد؛ از جمله نوشته شدن به خط موصی، داشتن تاریخ دقیق، و امضای شخص وصیت‌کننده.
کپی یا رونوشت وصیت‌نامه دستی، به تنهایی فاقد اعتبار رسمی و اجرایی است؛ زیرا امکان انتساب آن به موصی بدون وجود اصل سند یا ادله تکمیلی احراز نمی‌شود. با این حال، در صورت مفقود شدن اصل وصیت‌نامه، چنانچه کپی آن به همراه دلایل و قرائن معتبر (مانند شهادت گواهان، تطبیق خط، یا تأیید کارشناسی خط‌شناسی) ارائه شود، دادگاه می‌تواند صحت و اصالت وصیت را احراز و بر اساس آن حکم صادر کند.
بنابراین، کپی وصیت‌نامه خودنوشت ذاتاً اعتبار ندارد، مگر آن‌که در دادگاه با ادله کافی اصالت آن ثابت شود. در غیر این صورت، از نظر قانونی، تنها اصل وصیت‌نامه دستی معتبر و قابل استناد است.