بر اساس قوانین ایران، پس از رسیدن فرزند به سن بلوغ (که برای دختران 9 سال و برای پسران 15 سال تعیین شده است)، او حق دارد که در مورد محل زندگی خود تصمیم گیری کند. این بدان معناست که فرزند بالغ می تواند انتخاب کند که با کدام یک از والدین زندگی کند و همچنین شرایط دیدار با هر کدام از آن ها را بر اساس خواست خود تنظیم کند. پس از سن بلوغ، انتخاب فرزند در این زمینه تعیین کننده است و این تصمیم به عهده خود او خواهد بود.
در قوانین ایران، سن بلوغ برای دختران 9 سال تمام قمری و برای پسران 15 سال تمام قمری تعیین شده است. این سن بلوغ، از نظر شرعی و قانونی به عنوان مرحله ای در نظر گرفته می شود که فرزند به بلوغ فکری و جسمی می رسد.
- حق انتخاب محل زندگی پس از بلوغ:
طبق این قانون، پس از اینکه فرزند به سن بلوغ رسید، حق تصمیم‌گیری در مورد محل زندگی خود را دارد.
به این معنا که فرزند می تواند خودش تصمیم بگیرد که با کدام یک از والدینش زندگی کند. این تصمیم به اختیار خود فرزند گذاشته می شود و والدین موظف هستند که به انتخاب او احترام بگذارند.
- حق انتخاب شرایط دیدار با والدین:
علاوه بر انتخاب محل زندگی، فرزند پس از بلوغ می تواند شرایط دیدار با والدین را نیز تنظیم کند. یعنی اگر فرزند تصمیم بگیرد که با یکی از والدین زندگی کند، می‌تواند بر اساس خواست و برنامه خود، نحوه و زمان ملاقات با والد دیگر را مشخص نماید.
این امر به این دلیل است که فرزند بالغ از نظر قانونی می تواند تصمیم بگیرد که روابط خود با والدین را به چه نحوی مدیریت کند.
- نقش تعیین کننده تصمیم فرزند:
پس از رسیدن به سن بلوغ، انتخاب فرزند تعیین کننده است و این تصمیم به عنوان یک انتخاب قانونی به رسمیت شناخته می شود.
به عبارت دیگر، والدین دیگر نمی توانند بدون رضایت فرزند، او را مجبور به زندگی با خود کنند.
- محدودیت ها و استثناها:
اگرچه فرزند بعد از سن بلوغ حق تصمیم‌گیری دارد، اما در برخی موارد خاص که ممکن است امنیت یا صلاحیت اخلاقی والدین به خطر افتاده باشد، دادگاه ممکن است بر اساس مصالح کودک تصمیم‌گیری کند و محدودیت هایی برای انتخاب فرزند در نظر بگیرد.
نتیجه گیری:
این قانون به فرزندان این امکان را می دهد که پس از رسیدن به سن بلوغ، خودشان در مورد محل زندگی و روابطشان با والدین تصمیم‌گیری کنند. این تصمیم بر اساس انتخاب شخصی آن‌ها خواهد بود و والدین باید به این انتخاب احترام بگذارند. این قانون برای حمایت از حق استقلال و تصمیم‌گیری فرزندان در نظر گرفته شده است، اما همچنان در موارد خاص و بر اساس تشخیص دادگاه، ممکن است تصمیمات دیگری به نفع فرزند اتخاذ شود.