شهادت کودک در دادگاه های کیفری پذیرفته می شود، اما ارزش و اعتبار آن به شرایط مختلف بستگی دارد. در قوانین ایران، شهادت به عنوان یکی از ادله اثبات جرم در نظر گرفته می شود، اما برای اینکه شهادت دارای اعتبار کامل باشد، معمولا شاهد باید شرایطی مانند عقل، بلوغ، و اختیار داشته باشد.
از آنجا که کودکان معمولا به سن بلوغ نرسیده اند، شهادت آنها به تنهایی نمی تواند به عنوان دلیل اصلی و قاطع برای اثبات جرم مورد استفاده قرار گیرد. با این حال، شهادت کودک ممکن است در موارد خاص به عنوان اماره یا یک نوع قرینه به کار گرفته شود، به ویژه زمانی که با دیگر دلایل و شواهد موجود همراه شود. در این صورت، قاضی می تواند با توجه به سایر شواهد و قرائن، در مورد اعتبار شهادت کودک تصمیم گیری کند.
به طور خلاصه، شهادت کودک به تنهایی ممکن است کافی نباشد، اما می تواند به عنوان یکی از دلایل در بررسی پرونده به کار رود، به شرط آن که با دلایل دیگری تقویت شود.
امام صادق (ع) به پرسشی درباره پذیرش شهادت کودک پاسخ می دهند: شهادت کودک در مورد قتل پذیرفته می شود، اما تنها اولین گفته او معتبر است و به سخنان بعدی او توجه نمی شود. این به این معناست که اگر کودک در ابتدا شهادتی دهد و سپس آن را تغییر دهد یا چیز دیگری بگوید، تنها گفتار اول او در نظر گرفته می شود.
امام (ع) در این پاسخ تفاوتی بین شهادت در مورد قتل و سایر جرایم قائل می شوند؛ یعنی شهادت کودک در پرونده های قتل معتبر است، اما در موارد دیگر پذیرفته نمی شود. در اصطلاح فقهی، به این نوع تمایز تفصیل گفته می شود و به این معناست که تنها در مورد قتل می توان به شهادت کودک استناد کرد، اما در سایر موارد این امکان وجود ندارد.
این تفصیل نشان دهنده اهمیت ویژه ای است که در فقه اسلامی به موضوع قتل داده شده و نشان می دهد که حتی شهادت کودکان در این موارد خاص می تواند نقشی در اثبات جرم داشته باشد، در حالی که در سایر جرایم چنین نیست.